I Kiedy znów się spotkamy, czyli Nathan i Lauren.

I'm at the edge of the world

Where do I go from here?

Do I disappear?

Edge of the world

Should I sink or swim?

Or simply disappear?

-Bring Me The Horizon-Sleepwalking

Siedział na schodach przy wejściu szkoły oglądając wychodzących z niej ludzi. Niektórych widział już któryś raz z rzędu, lecz w tłumie dostrzegał nieznajome mu twarze, które dopiero zaczynały naukę w tej dziwnej szkole, nie wiedząc pewnie co je czeka.

Bądź co bądź mogłoby się wydawać, że to zwykłe, amerykańskie liceum z drużyną football'ową, cheerleaderkami, drużyną szachową, szkolną drużyną kujonów, dziwaków, szkolnych gwiazdeczek. Ta szkoła miała jednak swój własny ustrój, była dziwna i odstawała od modelu typowej amerykańskiej szkoły. Co nie znaczy, że była świetna i wyjątkowa. Wielu jej nienawidziło, lecz uczęszczali do niej, by dostawać stypendium, mieszkać w szkolnym internacie i wyrwać się z jakiegoś powodu z domu rodzinnego.

Jednym z tych uczniów był Nathan Route. Nie pochodził on z biednej rodziny. Jego ojciec był posiadaczem sporej firmy, przez co nigdy nie narzekali na brak pieniędzy. Dostawał co chciał i potrzebował, aczkolwiek nie można było o nim powiedzieć, że jest rozpieszczony. Znał doskonale wartość pieniądza i szanował każdy grosz. Miał jednak dość tego, że rodzice manipulowali nim i chcieli kontrolować każdy jego ruch.

Pewnego razu jego przyjaciel, Michael, pokazał mu ulotkę informującą o możliwości nauki w szkole z internatem. Byłoby to świetnym rozwiązaniem; zero kontroli przez rodziców, byłby daleko od domu i nikt nie mógłby mówić mu, co ma robić. Providence jest około dwóch godzin jazdy od rodzinnego miasta Nathana, więc postanowił na drugi dzień pojechać tam i dopytać o szczegóły. Kiedy jego ojciec się o tym dowiedział zdenerwował się na chłopaka i zabronił mu kategorycznie wyjazdu do Providence. Nathan jednak nic sobie z tego nie robił. W nocy spakował się, zabrał ze sobą tylko najpotrzebniejsze rzeczy ( nie zapominając o gitarze ) i uciekł z domu przez okno. Resztę nocy spędził u swojego przyjaciela, a rano pożegnał się z przyjacielem, wsiadł w autobus i pojechał w poszukiwaniu nowego, lepszego życia.

Providence było przepięknym miastem, w którym Nat zakochał się od pierwszego wejrzenia. Było jego szansą na nowe życie, w którym nie będzie już manipulowany. Szkoda mu było tylko matki, która będzie musiała znosić teraz gadanie ojca.

Po wyjściu z autobusu od razu ruszył w kierunku jego nowej szkoły. Cieszył się, bo nie musiał iść daleko, a ręce mdlały mu od ciężaru bagaży. Wybrał jednak drogę przez park, w którym usiadł na ławce i wyjął z kieszeni paczkę papierosów. Zapalił jednego i policzył ile mu zostało.

- Może wystarczy do jutra – mruknął, wkładając paczkę do kieszeni kurtki i odpalając papierosa. Mocno, raz po raz zaciągając się rozglądał się na boki. Zza wysokich kamienic wystawał budynek szkoły, a obok widać było internat. Niedaleko dostrzegł sklep.

- Dobrze wiedzieć, że nie będę musiał chodzić daleko, by nie umrzeć z głody ani z pragnienia.

Po spaleniu papierosa złapał za walizki i pomknął dalej.

***

Lauren siedziała w swoim pokoju, zaczesując swoje rude włosy w kucyk, gdy nagle usłyszała pukanie do drzwi. Nie spodziewała się nikogo, lecz podeszła i otworzyła drzwi.

- Mogę wejść? - zapytał wysoki szatyn uśmiechając się szeroko.

- Nathan! - krzyknęła rudowłosa rzucając się chłopakowi na szyję – pewnie, wchodź śmiało!

Po mocnym i długim uścisku Nat w końcu wszedł do pokoju, zdjął z pleców gitarę i usiadł na łóżko. Rozejrzał się po pokoju i mruknął do dziewczyny:

- Ale masz bałagan...

Ruda spojrzała na niego, chowając swoje kosmetyki do szafki i wrzucając ubrania do szafy. Odsłoniła firany i zasłony, wpuszczając do pokoju nieco światła słonecznego, przez co od razu zrobiło się w pokoju przyjemniej.

- Nie mówmy o bałaganie, lepiej powiedz mi, jak się tutaj znalazłeś!

- No więc tak.. - zaczął Nathan – Miałeś dość tego, że mój ojciec chciał zawsze i wszędzie kontrolować każdy, nawet najmniejszy mój ruch. Ja zawsze chciałem być niezależny, a dzięki Providence mam nadzieję, że moje marzenia się spełnią. O tej szkole dowiedziałem się od przyjaciela, który przyszedł pokazać mi ulotkę. Na następny dzień przyjechałem tutaj, żeby dowiedzieć się o zapisach, możliwości wynajmowania pokoju w internacie...

- No rozumiem rozumiem, ale co z twoim ojcem? Nie był zły? -zdziwiła się dziewczyna.

- Oczywiście, że był. Zakazał mi wyjazdu tutaj, lecz ja postanowiłem zrobić po swojemu i w nocy uciekłem z domu. Przenocowałem u przyjaciela, a z samego rana wsiadłem w autobus i oto jestem!

Lauren z niedowierzaniem wpatrywała się w chłopaka. Nie mogła uwierzyć własnym uszom. W sumie, to sama nie wiedziała czym była bardziej zszokowana; faktem, że jej znajomy zdobył się na tak odważny a zarazem lekkomyślny czyn ucieczki z domu, nie mówiąc o tym prawie nikomu, czy tym, że znowu będzie chodziła z nim do jednej szkoły i dawna przyjaźń odbuduje się.

- A co z pokojem, masz gdzie mieszkać?

- Tak, wszystko załatwiłem. Zostało mi jeszcze trochę pieniędzy, ale nie wyżyję z nich długo...

- Więc postaraj się o stypendium! - doradziła rudowłosa – Są stypendia dla sportowców, cheerleaderek, szkolnych mózgowców..

- Sportowców? - dopytał Nathan. Może nie był to najlepszy pomysł, ale wolał to niż siedzieć z jakimiś kujonami i rozwiązywać zadania, lub biegać z pomponami w obcisłych spodenkach na boisku, wyginając się i robiąc z siebie debila.

- Tak. Footballiści, koszykarze, siatkarze... Wybór jest przeogromny!

- To dobrze, lubię mieć w czym wybierać – zaśmiał się chłopak, spoglądając za okno. Trzeba było przyznać, że ruda miała piękny widok. Park, miasto, i rzeka.

- Lauren... -mruknął pod nosem.

- Słucham? -odpowiedziała dziewczyna.

- Ty znasz już dość dobrze te miasto, prawda? Mogłabyś mnie trochę oprowadzić?

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, zakładając za ucho niesforny kosmyk włosów.

- Może teraz?

- Więc chodźmy! - odparł optymistycznie chłopak, wstając z łóżka i zakładając buty na nogi.